dünya

[B]PADİŞAHA DOKUNMUŞ [/B]


Vaktin birinde yoksul mu yoksul bir adam, padişahın huzurunda onun gücüne gidecek doğru bir söz seylemiş.
Bu padişaha dokunmuş, onu incitmiş ve kızdırmıştı.

Adamı zindana attırmış, cezalandırmıştı bu yüzden.

Zindana gizlice giden bir arkadaşı, yoksul adama:

"Sen de diline hakim olup onu kızdıracak sözü söylemeseydin" diye çıkışmıştı.

Adam, dostunun sözlerine karşı, "doğruyu söylemek, Allah'ın buyruğunu bildirmek bizim boynumuzun borcudur.

Gerçeği haykırmanın karşılığı zindansa buna seve seve razıyım" diye konuşmuştu.

Bu konuşmayı gizlice dinleyen biri durumu padişaha iletince, gülmüş ve "zavallı, yanlış düşünüyor,

zindanı küçümsüyor, oysa ona mezar olacak orası" demişti.

Sultanan bu sözü de kölelerinden biri tarafından yoksul adama iletilmişti.

Yoksul, köleye: "Padişahına ilet, bundan dolayı üzgün değilim, zindan geçici, dünya da" dedi ve ekledi:

" Dünyanın kendisi bir zindandır bizim için. Sonsuz aleme göre dünya bir tutukevidir.

Bir anlık. Konar ve göçeriz. Beni elimden tutup buradan çıkarsalar da sevinmem.

Başımı kesecek olsalar da gam yemem. Onun hazinesi ve gücü de olsa,

ben geçim derdiyle kıvranıyor, yiyecek bulmakta zorlanıyar da olsam birgün ölüm gelir

ve ikimizi de eşit kılar. Şu bir kaç günlük dünyaya değer vermesin.

Halkının gönlünden çıkan ah dumanıyla kendisini yakmasın.

Ondan önce de nice padişah geldi geçti. Onlar da servet edindi,

güç kazandı. Halka zulmettiler. Öyle yaşamalı ki, öldüğünde mezarına lanet savrulmasın,

adı iyilik tahtasına yazılsın.

Bunları duyan padişahın kızgınlığı daha da arttı,

"bu adamın diline ensesinden çekip çıkarın" diye buyurdu.

Buyruk kulağına gidince yoksul adam sesini daha da sertleştirdi:

"Padişahım, bu sözlerinden de korkmuyorum. Dilsizlikten de çekinmiyorum.

Allah kalbimizden geçeni de bilir.

Yoksulluk da zulüm de sonumun iyi olmasından hayırlı değildir."

Ey insan! sonun iyi olursa yaşadığın üzüntüler senin için güveyiliktir.

[I]Şeyh Sadî-i Şirazî / Bostan [/I]

[COLOR=darkred][/COLOR][B]Nicin olumu sevmiyoruz [/B]

Bir zata 'biz niye olumu sevmiyoruz?' diye sordular.

- Cunku siz, ahiretinizi harap edip dunyanizi imar ettiniz.

Elbette mamureden harabeye gitmeyi hic kimse istemez.

Bakınız: (sultan, dünya, din, allâhü teâlâ, insan, dil, inci, kazâ, gül)

Mübağala ziyade ile ismi fail ve cemii müennnes olur.